সাৰাংশ: নীলমণি ফুকন (জ্যেষ্ঠ) ৰচিত ‘সময়’ পাঠটি হৈছে সময়ৰ ধাৰণা আৰু গুৰুত্বৰ ওপৰত এক চিন্তাশীল প্ৰৱন্ধ। লেখকে সময়ৰ নিৰন্তৰ গতিতাক এখন বৈ থকা নদীৰ লগত তুলনা কৰিছে যি কেতিয়াও ৰৈ নাযায় বা উভতি নাহে। তেওঁ বৰ্ণনা কৰিছে যে কেনেকৈ সময়ক ‘যুগ’ আৰু ‘কল্প’ৰ দৰে বৃহৎ খণ্ডৰ পৰা ক্ষুদ্ৰতম মুহূৰ্তলৈকে বিভিন্ন এককত ভগোৱা হৈছে। এই প্ৰৱন্ধটোৱে গুৰুত্ব দি কৈছে যে সময়ৰ প্ৰকৃত জোখ ঘড়ীৰ কাঁইটত নহয়, বৰঞ্চ আমি সম্পাদন কৰা কামতহে নিহিত হৈ থাকে। পাঠটিয়ে বুজাইছে যে অনুশাসন আৰু কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ জৰিয়তে সময়ৰ সঠিক ব্যৱহাৰে সফলতা আৰু মহত্ত্বৰ দিশে লৈ যায়, আনহাতে সময়ৰ অপচয়ে বিফলতা আৰু অনুশোচনাৰ সৃষ্টি কৰে। প্ৰকৃতি, ইতিহাস আৰু দৈনন্দিন জীৱনৰ বিভিন্ন উদাহৰণ দাঙি ধৰি লেখকে দেখুৱাইছে যে কেনেকৈ সময়নিষ্ঠ হোৱা আৰু প্ৰতিটো মুহূৰ্তৰ সদব্যৱহাৰ কৰাটো এক অৰ্থপূৰ্ণ জীৱনৰ বাবে অপৰিহাৰ্য।
Summary: The chapter “সময়” (Time) by Nilmani Phukan (Sr.) is a thoughtful essay on the concept and importance of time. The author compares the relentless flow of time to a river that never stops or turns back. He explains how time is divided into various units, from large epochs like ‘yugas’ and ‘kalpas’ to the smallest moments. The essay highlights that the true measure of time lies not in the hands of a clock but in the work we accomplish. It emphasizes that proper utilization of time through discipline and hard work leads to success and greatness, while wasting it results in failure and regret. Using various examples from nature, history, and daily life, the author illustrates how being punctual and making the most of every moment is crucial for a meaningful life.
ভাব-বিষয়ক
১। চমু উত্তৰ দিয়া :
(ক) সময়ক কিহৰ লগত তুলনা কৰিব পাৰি?
উত্তৰ: সময়ক নৈৰ সোঁতৰ লগত তুলনা কৰিব পাৰি।
(খ) কিহৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি সময় ভাগ কৰা হয়?
উত্তৰ: কোনো বিশেষ ঘটনা বা মানুহৰ কাৰ্যকলাপৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি সময় ভাগ কৰা হয়।
(গ) সময়ৰ ডাঙৰ ভাগবোৰ কি কি?
উত্তৰ: সময়ৰ ডাঙৰ ভাগবোৰ হ’ল— যুগ, কল্প, শতাব্দী।
(ঘ) সময়ৰ দণ্ড, পল, অনুপলক কি বোলা হয়?
উত্তৰ: সময়ৰ দণ্ড, পল, অনুপলক সময়ৰ ভগ্নাংশ বোলা হয়।
(ঙ) সময় কি গতিত ঘূৰে?
উত্তৰ: সময় বৃত্তাকাৰ গতিত ঘূৰে।
২। তাৎপর্য ব্যাখ্যা কৰা :
(ক) এলেহুৱাৰ দিন নাযায় নুপুৱায়।
উত্তৰ: যিসকল লোক এলেহুৱা আৰু কাম নকৰাকৈ বহি থাকে, তেওঁলোকৰ বাবে সময় পাৰ কৰা কঠিন হৈ পৰে। তেওঁলোকৰ বাবে দিনটো দীঘল যেন লাগে আৰু শেষ নোহোৱা যেন অনুভৱ হয়। কৰ্মহীনতাৰ বাবে সময় স্থবিৰ হৈ পৰা যেন লাগে, যাৰ ফলত কোৱা হয় “এলেহুৱাৰ দিন নাযায় নুপুৱায়।”
(খ) মানুহৰ এক কল্পই ব্ৰহ্মাৰ এদিন।
উত্তৰ: হিন্দু শাস্ত্ৰ অনুসৰি, ব্ৰহ্মাৰ এদিনৰ সময়সীমা মানুহৰ এক কল্প বা এহেজাৰ যুগৰ সমান। মানুহৰ জীৱনকালৰ তুলনাত ব্ৰহ্মাৰ সময়ৰ পৰিসৰ বিশাল। ব্ৰহ্মাই যিখিনি সময়ত সৃষ্টিৰ দৰে বিৰাট কাম সম্পাদন কৰে, সেইখিনি মানুহৰ বাবে এক কল্পৰ সমান। এই বিশাল সময়ৰ পাৰ্থক্য বুজাবলৈকে এই কথাষাৰ ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
(গ) কৰ্মৰ মাজেদি সময়ৰ গতি ধৰিব পাৰি।
উত্তৰ: সময়ৰ প্ৰকৃত মূল্য আৰু গতি কেৱল কৰ্মৰ জৰিয়তেহে অনুভৱ কৰিব পাৰি। কৰ্মী লোকৰ বাবে সময় খৰকৈ পাৰ হয়, কিয়নো তেওঁলোক কামত ব্যস্ত থাকে। আনহাতে, এলেহুৱা লোকৰ বাবে সময় সহজে নাযায়। গতিকে, আমি কিমান কাম কৰিলোঁ তাৰ ওপৰতহে সময়ৰ গতি নিৰ্ভৰ কৰে, ঘড়ীৰ কাঁইটৰ ওপৰত নহয়।
৩। পাঠটিৰ লেখকৰ সাহিত্যৰাজিৰ পৰিচয় দিয়া।
উত্তৰ: নীলমণি ফুকন (জ্যেষ্ঠ) (১৮৮০-১৯৭৮) অসমৰ এজন প্ৰখ্যাত সাহিত্যিক আছিল। তেওঁৰ জন্ম ডিব্ৰুগড় জিলাত হৈছিল। তেওঁ এগৰাকী কবি, গদ্যশিল্পী, কলা-সমালোচক আৰু বাগ্মী আছিল। তেওঁৰ প্ৰধান সাহিত্য কৃতিসমূহ হ’ল – ‘সাহিত্য-কলা’, ‘চিন্তামণি’, ‘জ্যোতিকণা’, ‘মানসী’, ‘সন্ধানী’ আদি। তেওঁ ‘আলোচনী’ আৰু ‘ন-জোন’ কাকতৰ সম্পাদক আছিল আৰু অসম সাহিত্য সভাৰ শিৱসাগৰ অধিৱেশনৰ সভাপতিৰ আসন শুৱনি কৰিছিল।
৪। চাৰিটা-পাঁচোটা বাক্যত উত্তৰ দিয়া :
(ক) প্রাকৃতিক জগত বুলিলে কাক বুজায়?
উত্তৰ: প্রাকৃতিক জগত বুলিলে আমাৰ চাৰিওফালে থকা গছ-গছনি, জীৱ-জন্তু, চৰাই-চিৰিকটি, নৈ-পৰ্বত, গ্রহ-নক্ষত্ৰ আদি প্ৰকৃতিৰ সকলো উপাদানকে সামগ্ৰিকভাৱে বুজায়। মানুহৰ দ্বাৰা সৃষ্টি নোহোৱা এই সকলোবোৰ বস্তুৱেই প্ৰাকৃতিক জগতৰ অংশ। এই জগতৰ পৰিৱৰ্তন আৰু গতি-বিধিৰ জৰিয়তে সময় নিৰূপণ কৰা হয়।
(খ) কোনো ঘটনাৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি কিদৰে সময় ভাগ কৰিব পাৰি?
উত্তৰ: কোনো বিশেষ স্মৰণীয় ঘটনা বা মহৎ ব্যক্তিৰ কাৰ্যকলাপক কেন্দ্ৰ কৰি সময়ক ভাগ কৰা হয়। উদাহৰণস্বৰূপে, ধৰ্ম, কলা, সাহিত্য, বুৰঞ্জী, যুদ্ধ-বিগ্ৰহ আদিৰ দৰে গুৰুত্বপূৰ্ণ বিষয়বোৰে সময়ৰ একোটা সীমা নিৰ্ধাৰণ কৰে। যেনে – খ্ৰীষ্টৰ জন্মৰ পৰা খ্ৰীষ্টাব্দ, হজৰত মহম্মদৰ মক্কা ত্যাগৰ পৰা হিজৰি, শংকৰদেৱৰ নামেৰে শংকৰাব্দ আদি সময়ৰ বিভাগবোৰৰ সৃষ্টি হৈছে।
(গ) লক্ষণাক্রান্ত মানে কি?
উত্তৰ: ‘লক্ষণাক্রান্ত’ মানে হৈছে কোনো বিশেষ লক্ষণ বা চিহ্নৰ দ্বাৰা যুক্ত হোৱা। পাঠটিত কোৱা হৈছে যে সময়ৰ বিভিন্ন ভাগ, যেনে— সত্যযুগ, ত্ৰেতাযুগ, দ্বাপৰযুগ আৰু কলিযুগৰ নিজা নিজা বিশেষ লক্ষণ আছে। এই যুগবোৰৰ বৈশিষ্ট্য বা লক্ষণবোৰ বেলেগ বেলেগ, যাৰ দ্বাৰা সেইবোৰক সহজে চিনাক্ত কৰিব পাৰি।
(ঘ) বিজ্ঞানৰ আৱিষ্কাৰৰ আগতে মানুহে কিহৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি সময় সম্পৰ্কে অৱগত হৈছিল?
উত্তৰ: বিজ্ঞানৰ আৱিষ্কাৰৰ আগতে মানুহে প্ৰাকৃতিক জগতৰ পৰিৱৰ্তন লক্ষ্য কৰি সময়ৰ বিষয়ে জানিছিল। তেওঁলোকে গছৰ কুঁহিপাত ওলোৱা, চৰায়ে মতা, শিয়ালে হোৱা দিয়া, গৰুৱে চৰা ঠাইৰ পৰা উভতি অহা, নিজৰ ছাঁৰ দৈৰ্ঘ্য আদি চাই সময় নিৰূপণ কৰিছিল। তদুপৰি, চন্দ্ৰ-সূৰ্যৰ গতি চাই দিন-মাহ গণনা কৰিছিল।
৫। তলৰ প্ৰশ্নকেইটাৰ অন্তর্নিহিত ভাব বিশ্লেষণ কৰা :
(ক) সময়ৰ এই ভাগবিলাক বিশেষ বিশেষ লক্ষণাক্রান্ত।
উত্তৰ: এই বাক্যশাৰীৰ দ্বাৰা বুজোৱা হৈছে যে সময়ৰ প্ৰতিটো ভাগ, যেনে— যুগ, কল্প, শতাব্দী, ঋতু, মাহ আদিৰ নিজা বৈশিষ্ট্য আছে। উদাহৰণস্বৰূপে, হিন্দু শাস্ত্ৰ অনুসৰি চাৰিটা যুগৰ (সত্য, ত্ৰেতা, দ্বাপৰ, কলি) লক্ষণ বেলেগ বেলেগ। একেদৰে, প্ৰতিটো ঋতুৰে নিজা লক্ষণ থাকে, যেনে— বসন্তত কুঁহিপাত ওলোৱা বা শৰৎকালত ধান পকা। এই বিশেষ লক্ষণবোৰৰ জৰিয়তে সময়ৰ বিভিন্ন ভাগক সহজে চিনাক্ত কৰিব পাৰি।
(খ) সময়ৰ টিকনিডাল হেনো আগফালে।
উত্তৰ: এই কথাষাৰৰ জৰিয়তে সময়ৰ দ্ৰুত আৰু আগমুৱা গতিক বুজোৱা হৈছে। সাধাৰণতে মানুহৰ টিকনি পিছফালে থাকে, কিন্তু সময়ৰ কাল্পনিক টিকনিডাল আগফালে। ইয়াৰ অৰ্থ হ’ল, সময়ক ধৰি ৰাখিবলৈ হ’লে সময়তকৈ আগবাঢ়ি থাকিব লাগিব। সময় কাৰো বাবে ৰৈ নাথাকে; এবাৰ পাৰ হৈ গ’লে ইয়াক ঘূৰাই আনিব নোৱাৰি। সেয়েহে, সময়ৰ লগত খোজ মিলাই চলিবলৈ সদায় সাজু থাকিব লাগে।
(গ) সময়ৰ জোখ কামতহে, ঘড়ীৰ কাঁইটকেইডালত নাই।
উত্তৰ: এই কথাষাৰৰ তাৎপৰ্য হ’ল যে সময়ৰ প্ৰকৃত মূল্য ঘড়ীৰ কাঁইটাই নিৰ্ধাৰণ নকৰে, বৰঞ্চ সেই সময়ত কৰা কামেহে নিৰ্ধাৰণ কৰে। এজন কৰ্মঠ ব্যক্তিৰ বাবে সময় সোনকালে পাৰ হয়, কিন্তু এজন এলেহুৱা ব্যক্তিৰ বাবে সময় নাযায়-নুপুৱায়। গতিকে, সময়ৰ সদ্ব্যৱহাৰ কামৰ জৰিয়তেহে হয়। আমি কিমান কাম কৰিলোঁ, তাৰ ওপৰতহে সময়ৰ প্ৰকৃত মূল্যায়ন নিৰ্ভৰ কৰে।
(ঘ) সময় অমূল্য ধন বোলা কথাষাৰ সঁচা।
উত্তৰ: সময়ক অমূল্য ধন বুলি কোৱা হয় কাৰণ হেৰাই যোৱা ধন পুনৰ ঘূৰাই পাব পাৰি, কিন্তু পাৰ হৈ যোৱা সময় কেতিয়াও ঘূৰাই আনিব নোৱাৰি। সময়ৰ সঠিক ব্যৱহাৰ কৰি মানুহে সফলতা, জ্ঞান আৰু সম্পদ অৰ্জন কৰিব পাৰে। আনহাতে, সময়ৰ অপব্যৱহাৰ কৰিলে জীৱনত বিফলতা আহে। সেয়েহে, সময় ধনতকৈও অধিক মূল্যবান।
৬। ‘প্রাকৃতিক জগতৰ গতি-বিধি লক্ষ্য কৰিও সময় নিৰূপণ কৰা হয়’— প্রাকৃতিক জগতৰ গতি-বিধিবোৰ কি কি? কেনেকৈ এই গতি-বিধিৰ দ্বাৰা সময় নিৰ্ণয় কৰিব পাৰি?
উত্তৰ: প্রাকৃতিক জগতৰ গতি-বিধিবোৰ হ’ল— গছত কুঁহিপাত ওলোৱা, আম মলিওৱা, ধান পকা, বাঁহে গাজ মেলা, কুলি-কেতেকীয়ে মতা, ফেঁচুৱে জালি দিয়া, কুকুৰাই ডাক দিয়া, শিয়ালে হোৱা দিয়া আদি।
এইবোৰ গতি-বিধিৰ দ্বাৰা সময় নিৰ্ণয় কৰিব পাৰি। উদাহৰণস্বৰূপে, জাৰত ঠেৰেঙা হৈ থকা গছত কুঁহিপাত ওলালে বসন্ত অহাৰ উমান পোৱা যায়। কুলি-কেতেকীৰ মাতে বসন্তৰ আগমনৰ বতৰা দিয়ে। গৰুৱে চৰা ঠাইৰ পৰা ধূলি উৰুৱাই আহিলে গধূলি হোৱা বুলি জনা যায়। শিয়ালে প্ৰতি প্ৰহৰৰ বাতৰি দিয়ে আৰু কুকুৰাৰ ডকে ৰাতি পুওৱাৰ সংকেত দিয়ে। এইদৰে প্ৰকৃতিৰ বিভিন্ন পৰিঘটনাৰ পৰা সময়ৰ অনুমান কৰা হৈছিল।
৭। ‘নিয়মানুৱৰ্তিতা আৰু সময়ৰ সদ্ব্যৱহাৰ’ — ইয়াকে বিষয় হিচাপে লৈ এটি টোকা যুগুত কৰা।
উত্তৰ: নিয়মানুৱৰ্তিতা আৰু সময়ৰ সদ্ব্যৱহাৰ
নিয়মানুৱৰ্তিতা আৰু সময়ৰ সদ্ব্যৱহাৰ এটা মুদ্ৰাৰ ইপিঠি-সিপিঠিৰ দৰে। জীৱনত সফলতা লাভ কৰিবলৈ এই দুয়োটা গুণ অপৰিহাৰ্য। নিয়মানুৱৰ্তিতা মানে হৈছে নিৰ্ধাৰিত নিয়ম-নীতি মানি চলা, আনহাতে সময়ৰ সদ্ব্যৱহাৰ মানে হৈছে প্ৰতিটো মুহূৰ্ত সঠিক কামত লগোৱা।
যিসকল লোকে সময়ৰ মূল্য বুজি পায়, তেওঁলোকে সদায় নিয়মানুৱৰ্তী জীৱন যাপন কৰে। তেওঁলোকে সময়মতে শুই উঠে, সময়মতে নিজৰ কাম কৰে আৰু সময়মতে জিৰণি লয়। এনেদৰে কাম কৰিলে সকলো কাম শৃংখলাবদ্ধভাৱে সম্পন্ন হয় আৰু কোনো কাম আধৰুৱা হৈ নাথাকে। ৰেলগাড়ীৰ সময় তালিকাৰ দৰে জীৱনটো শৃংখলাবদ্ধ হ’লেহে উন্নতি সম্ভৱ হয়।
যিসকলে সময়ৰ অপচয় কৰে, তেওঁলোকে জীৱনত কেতিয়াও সফল হ’ব নোৱাৰে। ‘এলেহুৱাৰ দিন নাযায় নুপুৱায়’— এই কথাষাৰে সময়ৰ অপচয়ৰ পৰিণামকে বুজায়। আনহাতে, মহাত্মা গান্ধীৰ দৰে মহান ব্যক্তিসকলে চৌবিশ ঘণ্টাৰ কাৰ্যতালিকা অনুসৰি চলিছিল বাবেই তেওঁলোকে ইমানবোৰ কাম কৰিব পাৰিছিল।
গতিকে, ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলৰ বাবে নিয়মানুৱৰ্তিতা আৰু সময়ৰ সদ্ব্যৱহাৰ অতি জৰুৰী। সময়মতে পঢ়া-শুনা কৰিলে পৰীক্ষাত ভাল ফল দেখুৱাব পাৰি। সেয়েহে, আমি সকলোৱে সময়ৰ মূল্য বুজি ইয়াক সঠিকভাৱে ব্যৱহাৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা উচিত।
ভাষা-বিষয়ক
৮। ভাব সম্প্ৰসাৰণ কৰা :
(ক) আইৰো বাৰ্তা গংগাৰো যাত্রা।
উত্তৰ: এই কথাষাৰৰ অৰ্থ হ’ল, একেটা কামৰ জৰিয়তে দুটা উদ্দেশ্য সাধন কৰা। যেতিয়া কোনো ব্যক্তিয়ে এটা কাম কৰিবলৈ গৈ তাৰ লগত জড়িত আন এটা কামো সম্পন্ন কৰি আহে, তেতিয়া এই যোজনাটো ব্যৱহাৰ কৰা হয়। ইয়াৰ দ্বাৰা সময় আৰু শ্ৰম দুয়োটা বচোৱাৰ উপৰিও বুদ্ধিমত্তাৰ পৰিচয় পোৱা যায়।
(খ) ৰাইজে নখ জোকাৰিলে নৈ বয়।
উত্তৰ: এই কথাষাৰে একতাৰ শক্তিক বুজাইছে। এজন মানুহে অকলে কৰিব নোৱাৰা ডাঙৰ কামো যদি ৰাইজ একত্ৰিত হৈ কৰে, তেন্তে সেয়া সহজেই সম্ভৱ হৈ উঠে। যেনেকৈ এটুকুৰা নখৰ কোনো শক্তি নাই, কিন্তু যেতিয়া সকলোৱে মিলি কাম কৰে, তেতিয়া এখন নৈ বোৱাই দিয়াৰ দৰে অসম্ভৱ কামো সম্ভৱ হ’ব পাৰে।
(গ) সময়ৰ শৰ মাৰিব নাজানিলে শৰ পহুৰ মঙহ খাবলৈ আশা কৰা মিছা।
উত্তৰ: এই কথাষাৰৰ দ্বাৰা সময়ৰ সঠিক ব্যৱহাৰৰ গুৰুত্ব বুজোৱা হৈছে। ‘শৰ পহু’ এবিধ দ্ৰুতবেগী হৰিণ, যাক চিকাৰ কৰিবলৈ সঠিক সময়ত সঠিকভাৱে কাঁড় মাৰিব লাগে। ঠিক তেনেদৰে, জীৱনত সফলতা লাভ কৰিবলৈ হ’লে সুযোগ অহাৰ লগে লগে সঠিক সময়ত সঠিক কামটো কৰিব পাৰিব লাগিব। সময়ৰ মূল্য নুবুজিলে কোনো ডাঙৰ কামত সফল হোৱাৰ আশা কৰা বৃথা।
৯। সন্ধি ভাঙা :
- শকাব্দ = শক + অব্দ
- খ্ৰীষ্টাব্দ = খ্ৰীষ্ট + অব্দ
- শংকৰাব্দ = শংকৰ + অব্দ
- চৈতন্যাব্দ = চৈতন্য + অব্দ
- লক্ষণাক্রান্ত = লক্ষণ + আক্ৰান্ত
- কল্পান্তৰ = কল্প + অন্তৰ
- কৰায়ত্ত = কৰ + আয়ত্ত
- মনস্তাপ = মনঃ + তাপ
১০। পাঠটিত থকা কেইটামান যুৰীয়া শব্দ ব্যৱহাৰ কৰি বাক্য সাজা।
- যুদ্ধ-বিগ্ৰহ: যুদ্ধ-বিগ্ৰহই এখন দেশৰ শান্তি নষ্ট কৰে।
- দিন-ৰাতি: কৰ্মী লোকে দিন-ৰাতি একাকাৰ কৰি কাম কৰে।
- ঢাৰি-পাটী: ৰাতিপুৱা সোনকালে সাৰ পাই ঢাৰি-পাটী এৰা উচিত।
- দেশ-বিদেশ: আজিকালি মানুহে ৰেলত উঠি দেশ-বিদেশ ঘূৰি ফুৰিব পাৰে।
- মাছে-মঙহে: ভোক গুচি যোৱাৰ পিছত মাছে-মঙহে খালেও তৃপ্তি পোৱা নাযায়।
১১। সময়ৰ সদ্ব্যৱহাৰ কৰি তুমি কেনেদৰে উপকৃত হৈছা— ইয়াকে জনাই তুমি তোমাৰ আইতাৰালৈ এখন চিঠি লিখা।
উত্তৰ:
[শিক্ষাৰ্থীসকলে নিজৰ ঠিকনা আৰু তাৰিখ লিখিব]
মৰমৰ আইতা,
আশা কৰোঁ তোমাৰ শৰীৰ ভালে আছে। আমাৰো ইয়াত সকলোৰে ভাল। আজি মই তোমাক এখন বিশেষ কাৰণত চিঠি লিখিছোঁ।
আমাৰ পাঠ্যপুথিত থকা ‘সময়’ নামৰ পাঠটো পঢ়ি মই সময়ৰ গুৰুত্বৰ বিষয়ে বহু কথা শিকিলোঁ। আগতে মই বহু সময় এনেই নষ্ট কৰিছিলোঁ। কিন্তু এতিয়া মই এখন দৈনিক কাৰ্যসূচী বনাই লৈছোঁ আৰু সেইমতে সকলো কাম কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোঁ। ৰাতিপুৱা সোনকালে উঠাৰ পৰা ৰাতি শুবলৈ যোৱালৈকে সকলো কাম সময়মতে কৰাৰ অভ্যাস কৰিছোঁ।
সময়ৰ এনেদৰে সদ্ব্যৱহাৰ কৰাৰ ফলত মই এতিয়া পঢ়া-শুনাত বেছি মনোযোগ দিব পাৰিছোঁ। মোৰ স্কুলৰ কামবোৰো সময়মতে শেষ হয় আৰু খেল-ধেমালিৰ বাবেও সময় উলিয়াব পাৰোঁ। ইয়াৰ বাবে মোৰ পৰীক্ষাৰ ফলাফল আগতকৈ ভাল হৈছে। সময়মতে কাম কৰাৰ বাবে মা-দেউতাও মোৰ ওপৰত বৰ সুখী।
এই সকলোবোৰ সম্ভৱ হৈছে কেৱল সময়ৰ মূল্য বুজি পোৱাৰ বাবে। তুমিও মোক সদায় সময়ৰ কাম সময়ত কৰিবলৈ কৈছিলা। এতিয়া মই তোমাৰ কথাৰ মহত্ব বুজি পাইছোঁ।
আজি ইমানতে সামৰিছোঁ। তোমাৰ স্বাস্থ্যৰ যত্ন ল’বা।
ইতি,
তোমাৰ মৰমৰ
[শিক্ষাৰ্থীৰ নিজৰ নাম]