সাৰাংশ: আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাৰ ‘সুখ’ কবিতাটোৱে সুখৰ প্ৰকৃত অৰ্থ অন্বেষণ কৰিছে। কবিয়ে কৈছে যে মানুহে সুখ বিচাৰি ব্যাকুল হয়, কিন্তু প্ৰায়ে কেৱল দুখৰহে সন্মুখীন হয়। প্ৰকৃত সুখ স্বাৰ্থপৰতাৰ মাজত পোৱা নাযায়, বৰঞ্চ যিসকলে আনৰ বাবে নিজৰ স্বাৰ্থ ত্যাগ কৰিব পাৰে, তেওঁলোকেহে প্ৰকৃত সুখ লাভ কৰে। আমাৰ জীৱন কেৱল নিজৰ বাবে নহয়; আনৰ কল্যাণৰ বাবে কাম কৰিলেহে এই সংসাৰখন সুখৰ ঠাইলৈ ৰূপান্তৰিত হয়। আনৰ দুখত দুখী হ’লে, সকলোকে নিজৰ বুলি ভাবিলে আৰু নিজৰ শক্তিক আনৰ সুখৰ বাবে উচৰ্গা কৰিলেহে প্ৰকৃত সুখ পোৱা যায়। কবিয়ে কৈছে যে গোটেই পৃথিৱীখন আমাৰ ঘৰ আৰু সকলো মানুহেই একেজন পৰম পিতাৰ সন্তান। ‘মই’ আৰু ‘মোৰ’ দৰে স্বাৰ্থপৰ ভাৱনাই মানুহক তললৈ লৈ যায়। মনটোৱেই সুখ আৰু দুখৰ মূল কাৰণ। বিশ্বপ্ৰেমেৰে ভৰা এক নিস্বাৰ্থ জীৱনেহে অন্তহীন সুখৰ সন্ধান দিব পাৰে।
Summary: The poem “Sukh” (Happiness) by Anand Chandra Agarwala delves into the true essence of happiness. The poet explains that while people frantically search for happiness, they often encounter more sorrow. True happiness is not found in selfish pursuits but is readily available to those who can sacrifice their self-interest for the sake of others. The poem emphasizes that our lives are not meant for ourselves alone; the world becomes a joyful place when we dedicate ourselves to serving others. Real happiness lies in empathizing with others’ sorrows, embracing everyone as our own, and using our strength for the well-being of the community. The poet beautifully conveys that the entire world is one family, and all humans are children of the same supreme creator. Self-centered thoughts like ‘I’ and ‘mine’ lead to one’s downfall. The mind is the ultimate source of both happiness and sorrow. A selfless life, filled with universal love and compassion, is the key to attaining endless and profound happiness.
ভাব-বিষয়ক
১। অতি চমু উত্তৰ দিয়া:
(ক) মানুহৰ সুখ-দুখৰ আচল কথা কি?
উত্তৰ: মানুহৰ মনটোৱেই সুখ-দুখৰ আচল কথা বা কাৰণ।
(খ) কেনেকুৱা ধৰণৰ ভাবে মানুহক তললৈ বুৰায় বুলি কবিয়ে কৈছে?
উত্তৰ: ‘মই’ আৰু ‘মোৰ’ ভাৱে অৰ্থাৎ স্বাৰ্থপৰ ভাৱনাই মানুহক তললৈ বুৰায় বুলি কবিয়ে কৈছে।
(গ) নিস্বাৰ্থৰ বাট কেনেকুৱা?
উত্তৰ: নিস্বাৰ্থৰ বাটটো সেন্দুৰীয়া আলিৰ দৰে, য’ত সুগন্ধি ফুলে।
(ঘ) কবি আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাক কিয় ‘ভাঙনি কোঁৱৰ’ বুলি কোৱা হয়?
উত্তৰ: কবি আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাই কেইবাটিও ইংৰাজী কবিতা অসমীয়ালৈ সুৱলাকৈ ভাঙনি কৰিছিল। সেই কাৰণে তেওঁক ‘ভাঙনি কোঁৱৰ’ আখ্যা দিয়া হৈছে।
(ঙ) কাক আপোন কৰিব পাৰিলে সংসাৰত দুখ নাই বুলি কবিয়ে ব্যক্ত কৰিছে?
উত্তৰ: পৃথিৱীৰ সকলো নৰ-নাৰীক আপোন কৰিব পাৰিলে সংসাৰত দুখ নাই বুলি কবিয়ে ব্যক্ত কৰিছে।
(চ) কবিৰ মতে প্ৰকৃত সুখ কেনেকৈ পাব পাৰি?
উত্তৰ: কবিৰ মতে, আনৰ কাৰণে স্বাৰ্থ বলিদান দিব পাৰিলে আৰু নিস্বাৰ্থভাৱে লোকৰ হিত সাধন কৰিব পাৰিলে প্ৰকৃত সুখ পাব পাৰি।
২। কবিতাটোৰ মূল কথাখিনি নিজৰ ভাষাত লিখা।
উত্তৰ: ‘সুখ’ কবিতাটোৰ জৰিয়তে কবি আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাই কৈছে যে মানুহে সুখ বিচাৰি হাবাথুৰি ખায়, কিন্তু প্ৰকৃততে তেওঁলোকে দুখহে লাভ কৰে। প্ৰকৃত সুখ নিজৰ হাততে থাকে, কিন্তু মানুহে তাক নেদেখে। যিসকলে আনৰ বাবে নিজৰ স্বাৰ্থ ত্যাগ কৰিব পাৰে, তেওঁলোকেই প্ৰকৃত সুখ লাভ কৰে।
মানুহৰ জীৱন কেৱল নিজৰ বাবে নহয়, আনৰ বাবেহে। যেতিয়া এজন ব্যক্তিয়ে আনৰ দুখত দুখী হয় আৰু পৰক আপোন কৰিবলৈ শিকে, তেতিয়াই সংসাৰখন সুখৰ হৈ পৰে। পৃথিৱীৰ সকলো মানুহেই এজন পৰম পিতাৰ সন্তান, সেয়েহে কোনেও পৰ নহয়। ‘মই’ আৰু ‘মোৰ’ দৰে সংকীৰ্ণ স্বাৰ্থপৰ চিন্তাধাৰাই মানুহক ধ্বংসৰ মুখলৈ ঠেলি দিয়ে।
কবিয়ে কৈছে যে সুখ আৰু দুখৰ মূল কাৰণ হৈছে মানুহৰ মন। মনক স্থিৰ ৰাখিব পাৰিলে পৰম সন্তোষ লাভ কৰিব পাৰি। স্বাৰ্থৰ পথত দুখৰ কাঁইট থাকে, কিন্তু নিস্বাৰ্থৰ পথ ফুলেৰে সুশোভিত। যিসকলে বিশ্বপ্ৰেমৰ মাজেৰে ধৰ্মময় জীৱন যাপন কৰে, তেওঁলোকৰ সুখৰ কেতিয়াও অন্ত নপৰে।
৩। ব্যাখ্যা কৰা:
(ক) অকল নিজৰ নিমিত্তে নহয়
আমাৰ জীৱন ভাই,
পৰৰ কাৰণে খাটিব পাৰিলে
সংসাৰ সুখৰ ঠাই।
উত্তৰ: উক্ত কবিতাফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথি ‘অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা’ৰ অন্তৰ্গত আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাদেৱে ৰচনা কৰা ‘সুখ’ নামৰ কবিতাটিৰ পৰা তুলি অনা হৈছে।
ইয়াত কবিয়ে মানৱ জীৱনৰ মূল উদ্দেশ্য যে পৰোপকাৰ, সেই বিষয়ে ব্যক্ত কৰিছে। মানুহ সামাজিক জীৱ। কেৱল নিজৰ কথা ভাবিলে সমাজত বাস কৰা অসম্ভৱ। কবিয়ে কৈছে যে আমাৰ জীৱন কেৱল নিজৰ বাবে নহয়। যদি আমি আনৰ কল্যাণৰ বাবে কাম কৰিব পাৰোঁ, তেতিয়াহে এই সংসাৰখন সুখৰ ঠাই হৈ উঠিব। স্বাৰ্থপৰতাই কেৱল দুখ আনে, কিন্তু আনৰ বাবে কৰা সেৱাইহে প্ৰকৃত আনন্দ আৰু সন্তুষ্টি প্ৰদান কৰে।
(খ) গাই-গোটা পেটে ভঁৰাল নহবা
লোকৰ দুখলৈ চোৱা,
মানুহৰ সেৱা মানুহৰ পূজা
পৱিত্ৰ বৰত লোৱা।
উত্তৰ: উক্ত কবিতাফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথি ‘অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা’ৰ অন্তৰ্গত আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাদেৱে ৰচনা কৰা ‘সুখ’ নামৰ কবিতাটিৰ পৰা তুলি অনা হৈছে।
এই কবিতাফাঁকিৰ জৰিয়তে কবিয়ে মানুহক স্বাৰ্থপৰতা ত্যাগ কৰি মানৱ সেৱাত ব্ৰতী হ’বলৈ আহ্বান জনাইছে। কবিয়ে কৈছে যে কেৱল নিজৰ পেটৰ কথা চিন্তা কৰি ভঁৰাল সদৃশ হোৱাটো অনুচিত। তাৰ পৰিৱৰ্তে, আনৰ দুখ-কষ্টৰ প্ৰতি মনোযোগ দিব লাগে। মানুহৰ সেৱা কৰাটোৱেই হৈছে প্ৰকৃত পূজা। এই মানৱ সেৱাৰূপী পৱিত্ৰ ব্ৰত গ্ৰহণ কৰিবলৈ কবিয়ে সকলোকে আহ্বান জনাইছে।
(গ) স্বাৰ্থৰ বাটত দুখৰ কাঁইট
খোজেপতি বিন্ধে হুলে,
নিস্বাৰ্থৰ বাট সেন্দুৰীয়া আলি
সুগন্ধি কুসুম ফুলে।
উত্তৰ: উক্ত কবিতাফাঁকি আমাৰ পাঠ্যপুথি ‘অসমীয়া সাহিত্য চয়নিকা’ৰ অন্তৰ্গত আনন্দ চন্দ্ৰ আগৰৱালাদেৱে ৰচনা কৰা ‘সুখ’ নামৰ কবিতাটিৰ পৰা তুলি অনা হৈছে।
ইয়াত কবিয়ে স্বাৰ্থপৰ আৰু নিস্বাৰ্থ জীৱনৰ মাজৰ পাৰ্থক্য দাঙি ধৰিছে। কবিয়ে কৈছে যে স্বাৰ্থপৰতাৰ পথটো দুখৰ কাঁইটেৰে ভৰা। সেই পথেৰে গ’লে প্ৰতিটো খোজতে কাঁইটে বিন্ধাৰ দৰে কেৱল দুখ আৰু যন্ত্ৰণা পোৱা যায়। আনহাতে, নিস্বাৰ্থৰ পথটো সেন্দুৰীয়া আলিৰ দৰে মসৃণ আৰু সুন্দৰ। সেই পথত সুগন্ধি ফুলে, অৰ্থাৎ নিস্বাৰ্থভাৱে জীৱন যাপন কৰিলে জীৱনটো সুখ, শান্তি আৰু আনন্দেৰে ভৰি পৰে।
ভাষা-বিষয়ক
১। উদাহৰণটো চাই বাকীকেইটা কৰা: (বিপৰীত শব্দ)
উদাহৰণ: আপোন – পৰ
উত্তৰ:
- দুখ – সুখ
- স্বাৰ্থ – নিস্বাৰ্থ
- অভাব – প্ৰাচুৰ্য
- সন্তোষ – অসন্তোষ
- হাঁহি – কান্দোন
২। উদাহৰণটো চাই বাকীকেইটা কৰা:
উদাহৰণ: সামৰথ – সামৰ্থ্য
- ধৰম – ধৰ্ম
- কৰম – কৰ্ম
- বিৰিখ – বৃক্ষ
- যতন – যত্ন
- মুকুতি – মুক্তি