Assamese: “মই অসমীয়া” কবিতাটোৰ মাজেৰে কবি চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ স্বদেশৰ প্ৰতি থকা গভীৰ ভালপোৱা আৰু নিজৰ জাতিৰ প্ৰতি থকা শ্ৰদ্ধা প্ৰকাশ পাইছে। এই কবিতাত অসমৰ গৌৰৱময় ইতিহাসৰ কথা বৰ্ণনা কৰা হৈছে। মোগলসকলে অসম আক্ৰমণ কৰিবলৈ আহি অসমীয়া মানুহৰ বীৰত্ব দেখি আচৰিত হৈছিল। অসমীয়া ল’ৰা-তিৰোতাৰ মাজত দেখা পোৱা স্বদেশপ্ৰেমে মোগলসকলৰ অন্তৰ চুই গৈছিল। পৰাজিত মোগলৰ বহুতেই যুদ্ধবন্দী হিচাপে অসমত থাকি পিছলৈ অসমীয়া হৈ পৰিছিল। তেওঁলোকে অসমীয়া সংস্কৃতিৰ লগত একাকাৰ হৈ পৰিছিল। কবিয়ে এই কবিতাত মোগলৰ দৃষ্টিৰে অসমৰ অতীত ইতিহাস অৱলোকন কৰিছে। অসমীয়া জাতিৰ বীৰত্বৰ সেই বিজয়গাথা আজিও শেষ হোৱা নাই। কবিয়ে সেয়েহে অসমৰ বাবে জীয়াই থাকিব বিচাৰে আৰু অসমৰ বাবে মৰিবও বিচাৰে।
English: The poem “Moi Axomiya” (I am Assamese) by Syed Abdul Malik expresses the poet’s deep love for his motherland and respect for his nation. The poem describes the glorious history of Assam. The Mughals, who came to invade Assam, were astonished by the bravery of the Assamese people. The patriotism seen among the Assamese men and women touched the hearts of the Mughals. Many of the defeated Mughals remained in Assam as prisoners of war and later became Assamese, integrating into the Assamese culture. In this poem, the poet looks at the history of Assam through the eyes of the Mughals. The triumphant saga of the bravery of the Assamese people is still not over. Therefore, the poet wants to live for Assam and also die for Assam.
ভাব-বিষয়ক
১। চমু উত্তৰ দিয়া –
(ক) চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ কবিতা-পুথি এখনৰ নাম লিখা।
উত্তৰঃ চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ এখন কবিতা-পুথিৰ নাম হ’ল – ‘বেদুইন’।
(খ) মোগলসকলে অসমৰ ক’ত ভৰি দিছিল?
উত্তৰঃ মোগলসকলে অসমৰ সেউজীয়া দুবৰি বনত ভৰি দিছিল।
(গ) অসমৰ হেং-দাং ক’ত জিলিকিছিল?
উত্তৰঃ অসমৰ হেং-দাং দুপৰৰ পূৰ্ণ পোহৰত জিলিকিছিল।
(ঘ) অসমীয়াসকলে কিহেৰে তৈয়াৰী পেঁপা বজাইছিল?
উত্তৰঃ অসমীয়াসকলে ম’হৰ শিঙেৰে তৈয়াৰী পেঁপা বজাইছিল।
(ঙ) অসমৰ স্বৰ্গদেৱে কিহেৰে দেউল সাজিছিল?
উত্তৰঃ অসমৰ স্বৰ্গদেৱে হাঁহ-কণী আৰু চূণেৰে দেউল সাজিছিল।
২। ‘অসমৰ হেং-দাং জিলিকিল দুপৰৰ পূৰ্ণ আলোকত’— কথাখিনিৰ তাৎপৰ্য ব্যাখ্যা কৰা।
উত্তৰঃ এই কথাষাৰৰ জৰিয়তে কবিয়ে অসমীয়া জাতিৰ বীৰত্ব আৰু গৌৰৱৰ কথা প্ৰকাশ কৰিছে। হেং-দাং হ’ল অসমীয়াৰ বীৰত্ব আৰু সাহসৰ প্ৰতীক। মোগলৰ দৰে শক্তিশালী শত্ৰুৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দি অসমীয়াসকলে নিজৰ বীৰত্ব প্ৰদৰ্শন কৰিছিল। ‘দুপৰৰ পূৰ্ণ আলোকত’ মানে হ’ল যে তেওঁলোকৰ এই বীৰত্ব গোটেই বিশ্বৰ সন্মুখত স্পষ্টকৈ প্ৰকাশ পাইছিল। ইয়াৰ জৰিয়তে কবিয়ে অসমীয়াৰ গৌৰৱময় ইতিহাসক স্মৰণ কৰিছে।
৩। অসমৰ পুৰুষ-নাৰীয়ে কেনেদৰে ৰণলৈ ওলাই আহিছিল নিজৰ ভাষাৰে লিখা।
উত্তৰঃ অসমৰ পুৰুষ-নাৰীসকলে দেশৰ স্বাধীনতা ৰক্ষাৰ বাবে ৰণচণ্ডী মূৰ্তি ধৰি ৰণক্ষেত্ৰলৈ ওলাই আহিছিল। তেওঁলোকে নিজৰ বুকুপাতি শত্ৰুৰ সৈতে যুঁজিবলৈ সাজু হৈছিল। এইদৰে তেওঁলোকে নিজৰ দেশপ্ৰেম আৰু সাহসৰ পৰিচয় দিছিল।
৪। ‘ক’ত অত বল পালে অসমৰ সেনানীয়ে
শকত আৱাহু আৰু পানী আঁজলিত।’— কথাষাৰৰ তাৎপৰ্য ব্যাখ্যা কৰা।
উত্তৰঃ এই কথাষাৰৰ জৰিয়তে কবিয়ে মোগলৰ দৰে শক্তিশালী শত্ৰুৰ বিৰুদ্ধে অসমীয়া সেনানীসকলে দেখুওৱা অসীম সাহস আৰু শক্তিৰ উৎসৰ বিষয়ে প্ৰশ্ন কৰিছে। কবিয়ে আচৰিত হৈছে যে সাধাৰণ যেন লগা অসমীয়া সেনানীসকলে কেনেকৈ ইমান শক্তিশালী শত্ৰুৰ বিৰুদ্ধে যুঁজিবলৈ সাহস আৰু শক্তি পালে। ‘শকত আৱাহু’ মানে তেওঁলোকৰ শাৰীৰিক শক্তি আৰু ‘পানী আঁজলি’য়ে তেওঁলোকৰ সৰলতা আৰু সাধাৰণ জীৱন-যাপনক বুজাইছে। ইয়াৰ দ্বাৰা কবিয়ে অসমীয়া জাতিৰ অন্তৰ্নিহিত শক্তি আৰু দেশপ্ৰেমক প্ৰশংসা কৰিছে।
৫। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত অসমৰ প্ৰকৃতিৰ বিনন্দীয়া ৰূপ কিদৰে প্ৰতিফলিত হৈছে বুজাই লিখা।
উত্তৰঃ ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত কবিয়ে অসমৰ প্ৰকৃতিৰ এক মনোমোহা ছবি দাঙি ধৰিছে। সেউজীয়া দুবৰি বন, ধূসৰ পাহাৰ, মণিকূট, হাতীৰ দাঁতেৰে সজা খৰমৰ চুঁলা, বাঘ-নখ, ম’হ-শিঙৰ পেঁপা, হাঁহ-কণীৰে সজা দেউল, সোণৰ অসম, হীৰা-মণি মৰকত আদিৰ উল্লেখৰ জৰিয়তে অসমৰ প্ৰাকৃতিক আৰু সাংস্কৃতিক সৌন্দৰ্যক প্ৰকাশ কৰিছে। কবিয়ে দেখুৱাইছে যে অসমৰ প্ৰতিটো বস্তুৱেই সৌন্দৰ্যৰে ভৰা।
৬। কবি চৈয়দ আব্দুল মালিকৰ চমু পৰিচয় দিয়া।
উত্তৰঃ চৈয়দ আব্দুল মালিক (১৯১৯-২০০০) অসমীয়া সাহিত্যৰ এজন প্ৰখ্যাত ঔপন্যাসিক, গল্পকাৰ আৰু কবি আছিল। তেওঁক ‘গল্পসম্ৰাট’ বুলিও জনা যায়। তেওঁৰ জন্ম গোলাঘাট জিলাৰ নাহৰণিত হৈছিল। তেওঁ বহুতো উপন্যাস, চুটিগল্প আৰু কবিতা ৰচনা কৰি অসমীয়া সাহিত্যক সমৃদ্ধ কৰি গৈছে। ‘অঘৰী আত্মাৰ কাহিনী’ উপন্যাসৰ বাবে তেওঁ সাহিত্য অকাডেমি বঁটা লাভ কৰিছিল। তেওঁৰ ৰচনাত অসমৰ গ্ৰাম্য জীৱন, সমাজ আৰু মানুহৰ মনৰ গভীৰ চিত্ৰণ পোৱা যায়। তেওঁ অসম সাহিত্য সভাৰ সভাপতিও আছিল।
৭। অসমলৈ যুদ্ধ কৰিবলৈ আহি মোগলসকলে অসমৰ ৰূপ কিদৰে বৰ্ণনা কৰিছে বুজাই লিখা।
উত্তৰঃ কবিতাটোৰ মতে, যুদ্ধ কৰিবলৈ আহি মোগলসকলে অসমক এখন স্বৰ্গীয় ৰূপত দেখিছিল। তেওঁলোকে অসমৰ বিনন্দীয়া প্ৰকৃতি, সেউজীয়া পৰিৱেশ, আৰু ইয়াৰ সম্পদ দেখি আচৰিত হৈছিল। অসমৰ ৰূপ-সৌন্দৰ্যত মুগ্ধ হৈ তেওঁলোকৰ বহুতেই যুদ্ধৰ কথা পাহৰি অসমতে থাকি গ’ল আৰু অসমীয়া হৈ পৰিল। ইয়াৰ দ্বাৰা কবিয়ে অসমৰ আকৰ্ষণীয় শক্তি আৰু সমন্বয়ৰ ভাবধাৰাক প্ৰকাশ কৰিছে।
৮। ব্যাখ্যা কৰা –
(ক) মোগলে এৰি থৈ যোৱা শকতিৰ নৱ পৰিচয়
দেশ-প্ৰাণ, মুক্ত-প্ৰাণ, অসমৰ স্বদেশ ভকতি।
উত্তৰঃ এই কবিতাফাঁকিৰ জৰিয়তে কবিয়ে কৈছে যে মোগলসকলে অসম আক্ৰমণ কৰি পৰাজিত হৈছিল যদিও তেওঁলোকৰ সৈতে হোৱা সংঘৰ্ষই অসমীয়াৰ মাজত এক নতুন শক্তি আৰু দেশপ্ৰেমৰ ভাব জগাই তুলিছিল। এই সংঘৰ্ষৰ ফলত অসমীয়াসকলৰ মাজত ঐক্য আৰু স্বদেশৰ প্ৰতি ভক্তি আৰু গভীৰ হ’ল। তেওঁলোকে নিজৰ দেশৰ স্বাধীনতা আৰু গৌৰৱ ৰক্ষাৰ বাবে এক নতুন প্ৰেৰণা লাভ কৰিলে।
(খ) দুবৰিৰ পাতে পাতে মুকুতাৰ থোপা গছকতে ভাগে মৰকত,
হাতীৰ দাঁতেৰে কৰে খৰমৰ চূলা,
ভৰি থোৱা পোৱালৰ ভৰা দলঙত।
উত্তৰঃ এই কবিতাফাঁকিৰ জৰিয়তে কবিয়ে অসমৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য আৰু সম্পদৰ বৰ্ণনা কৰিছে। তেওঁ কৈছে যে অসমৰ দুবৰি বনৰ পাতত নিয়ৰৰ টোপালবোৰ মুকুতাৰ দৰে জিলিকি থাকে আৰু গছবোৰ মৰকত মণিৰ দৰে মূল্যবান। ইয়াত হাতীৰ দাঁতেৰে খৰমৰ চূলা সজা হয় আৰু পোৱালেৰে দলং নিৰ্মাণ কৰা হয়। এই বৰ্ণনাৰ জৰিয়তে কবিয়ে অসমৰ প্ৰাচুৰ্য আৰু সৌন্দৰ্যৰ এক চিত্ৰ দাঙি ধৰিছে।
(গ) মোহ গ’ল দূৰণিৰ বিদেশী মোগল
অসমত যেতিয়া দেখিলে সৰগৰ ৰূপ বিনন্দীয়া,
অসমত বন্দী হ’ল, অসমৰ ৰূপ-মুগ্ধ
দূৰৰ মোগল আহি হ’ল অসমীয়া।।
উত্তৰঃ এই কবিতাফাঁকিৰ জৰিয়তে কবিয়ে অসমৰ আকৰ্ষণীয় সৌন্দৰ্য আৰু সমন্বয়ৰ সংস্কৃতিৰ কথা কৈছে। যুদ্ধ কৰিবলৈ অহা বহুতো মোগল সেনাই অসমৰ স্বৰ্গীয় ৰূপ দেখি মুগ্ধ হৈছিল। তেওঁলোকে যুদ্ধৰ কথা পাহৰি অসমৰ প্ৰেমত পৰিল আৰু ইয়াতে থাকি অসমীয়া হৈ পৰিল। ইয়াৰ দ্বাৰা কবিয়ে দেখুৱাইছে যে অসমৰ মাটি আৰু সংস্কৃতিৰ এনে এক আকৰ্ষণ আছে যিয়ে শত্ৰুকো আপোন কৰি ল’ব পাৰে।
(ঘ) জীৱনে মৰণে মই চিৰদিন অসমীয়া
অসমীয়া দেহ-প্ৰাণ মন;
জীয়াই থাকোঁতে মই অসমৰ অসমীয়া,
মৰিলে ল’ম অসমৰ অমিয়া মৰণ।
উত্তৰঃ এই কবিতাফাঁকিৰ জৰিয়তে কবিয়ে অসম আৰু অসমীয়া পৰিচয়ৰ প্ৰতি থকা তেওঁৰ গভীৰ আৰু চিৰস্থায়ী ভালপোৱাৰ কথা প্ৰকাশ কৰিছে। তেওঁ কৈছে যে তেওঁৰ দেহ, প্ৰাণ আৰু মন সকলো অসমীয়া। তেওঁ জীয়াই থাকোঁতে এজন গৌৰৱী অসমীয়া হৈ থাকিব আৰু মৃত্যুৰ পিছতো তেওঁৰ আত্মা অসমৰ মাটিতেই থাকিব। তেওঁৰ বাবে অসমত মৰণো ‘অমিয়া’ অৰ্থাৎ অমৃতৰ সমান। ই কবিয়ে নিজৰ মাটিৰ প্ৰতি থকা গভীৰ আবেগ আৰু ভালপোৱাক দেখুৱাইছে।
৯। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত কবিয়ে অসমীয়া জাতিৰ বীৰত্ব আৰু পৰাক্ৰমক কিয় প্ৰশংসা কৰিছে, তোমাৰ কথাৰে বুজাই লিখা।
উত্তৰঃ ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত কবিয়ে অসমীয়া জাতিৰ বীৰত্ব আৰু পৰাক্ৰমক প্ৰশংসা কৰিছে কাৰণ তেওঁলোকে মোগলৰ দৰে শক্তিশালী শত্ৰুৰ বিৰুদ্ধে সাহসেৰে যুঁজি নিজৰ স্বাধীনতা ৰক্ষা কৰিছিল। অসমৰ পুৰুষ-নাৰী উভয়েই দেশৰ বাবে ৰণক্ষেত্ৰলৈ ওলাই আহিছিল। তেওঁলোকৰ হেং-দাং দুপৰৰ পোহৰত জিলিকিছিল, যি তেওঁলোকৰ বীৰত্বৰ প্ৰতীক। এই বীৰত্ব আৰু পৰাক্ৰমৰ বাবেই অসমীয়াসকলে নিজৰ এক গৌৰৱময় ইতিহাস ৰচনা কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল, যাৰ বাবে কবিয়ে তেওঁলোকক প্ৰশংসা কৰিছে।
১০। কবিয়ে কিয় মৰাৰ পাছতো পুনৰ অসমতে জনম ল’ম বুলি ভাবিছে বুজাই লিখা।
উত্তৰঃ কবিয়ে অসমৰ মাটি, সংস্কৃতি, ইতিহাস আৰু প্ৰকৃতিৰ প্ৰতি গভীৰ ভালপোৱা অনুভৱ কৰে। তেওঁৰ বাবে অসমীয়া হোৱাটো এক গৌৰৱৰ বিষয়। তেওঁৰ দেহ, প্ৰাণ, মন সকলো অসমীয়া। এই গভীৰ সম্পৰ্ক আৰু ভালপোৱাৰ বাবেই তেওঁ কেৱল এই জীৱনতে নহয়, মৃত্যুৰ পাছতো পুনৰ জন্ম হ’লে অসমতে জন্ম লোৱাৰ ইচ্ছা প্ৰকাশ কৰিছে। তেওঁৰ বাবে অসমৰ অবিহনে আন কোনো অস্তিত্ব নাই।
১১। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোৰ সাৰাংশ লিখা।
উত্তৰঃ ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত কবি চৈয়দ আব্দুল মালিকে নিজৰ অসমীয়া পৰিচয়ক লৈ গভীৰ গৌৰৱ আৰু আত্মসন্মানৰ ভাব প্ৰকাশ কৰিছে। কবিতাটোৰ আৰম্ভণিতে তেওঁ মোগলৰ আক্ৰমণৰ সময়ত অসমীয়া বীৰ-বীৰাংগনাসকলৰ বীৰত্বক স্মৰণ কৰিছে। অসমৰ প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য আৰু সম্পদৰাজিৰ বৰ্ণনাৰে কবিয়ে দেখুৱাইছে যে কেনেকৈ এই সৌন্দৰ্যই শত্ৰুকো মুগ্ধ কৰি অসমীয়া কৰি তুলিছিল। কবিয়ে নিজকে অসমৰ মাটিৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ বুলি গণ্য কৰে। তেওঁৰ বাবে জীৱন আৰু মৰণ, সকলোতে তেওঁ অসমীয়া। তেওঁৰ এই গভীৰ দেশপ্ৰেমৰ ভাবধাৰা কবিতাটোৰ শেষৰফালে স্পষ্টকৈ ফুটি উঠিছে, য’ত তেওঁ কৈছে যে যদি তেওঁৰ পুনৰ জনম হয়, তেন্তে তেওঁ অসমতে জন্ম ল’ব বিচাৰিব। কবিতাটো স্বদেশপ্ৰেম আৰু জাতীয়তাবাদৰ এক উজ্জ্বল নিদৰ্শন।
১২। ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত অসমৰ অতীত গৌৰৱৰ চানেকি কিদৰে ফুটি উঠিছে বুজাই লিখা।
উত্তৰঃ ‘মই অসমীয়া’ কবিতাটোত অসমৰ অতীত গৌৰৱৰ বহুতো চানেকি ফুটি উঠিছে।
- বীৰত্বৰ গৌৰৱ: মোগলৰ বিৰুদ্ধে অসমীয়া সেনাৰ বীৰত্ব, হেং-দাঙৰ ব্যৱহাৰ আৰু পুৰুষ-নাৰী উভয়ে ৰণত অংশগ্ৰহণ কৰাটোৱে অতীতৰ গৌৰৱময় যুদ্ধৰ ইতিহাসক সোঁৱৰাই দিয়ে।
- সাংস্কৃতিক গৌৰৱ: ম’হৰ শিঙৰ পেঁপা, হাঁহ-কণীৰে সজা দেউল আদিৰ উল্লেখৰ জৰিয়তে অসমৰ অনন্য সাংস্কৃতিক পৰম্পৰাৰ কথা কোৱা হৈছে।
- প্ৰাকৃতিক সম্পদ: সোণ, হীৰা, মৰকত, হাতীৰ দাঁত আদিৰ বৰ্ণনাই অতীতত অসমৰ প্ৰাকৃতিক সম্পদৰ প্ৰাচুৰ্যৰ কথাকে সূচায়।
- সমন্বয়ৰ গৌৰৱ: শত্ৰু মোগলকো আপোন কৰি লোৱা অসমীয়া সমাজৰ সমন্বয়ৰ ভাবধাৰাটো অসমৰ এক ডাঙৰ গৌৰৱ।
এই সকলোবোৰৰ জৰিয়তে কবিয়ে অসমৰ এক গৌৰৱোজ্জ্বল অতীতৰ ছবি দাঙি ধৰিছে।
ভাষা-বিষয়ক
১। ব্যাসবাক্যসহ সমাসৰ নাম লিখা –
স্বৰ্ণপুৰী, মুক্তগীতি, অনিৰুদ্ধ।
উত্তৰঃ
- স্বৰ্ণপুৰী: স্বৰ্ণৰে নিৰ্মিত পুৰী (মধ্যপদলোপী কৰ্মধাৰয় সমাস)
- মুক্তগীতি: মুক্তভাৱে গোৱা গীতি (মধ্যপদলোপী কৰ্মধাৰয় সমাস)
- অনিৰুদ্ধ: ন ৰুদ্ধ (নঞ তৎপুৰুষ সমাস)
২। তলৰ শব্দবোৰৰ নিচিনা পাঁচোটা শব্দ সজা –
বাঘ-নখ, হাঁহ-কণী, ম’হ-শিঙ।
উত্তৰঃ
- গৰু-গাড়ী
- মাছ-মৰীয়া
- পান-বটা
- ঢোল-তাল
- হাল-বোৱা
৩। বিপৰীত শব্দ লিখা –
গৌৰৱ, আলোক, স্বাধীনতা, পৰাজিত, সপোন, মৰণ।
উত্তৰঃ
- গৌৰৱ → অগৌৰৱ/লাজ
- আলোক → আন্ধাৰ
- স্বাধীনতা → পৰাধীনতা
- পৰাজিত → অপৰাজিত/জয়ী
- সপোন → দিঠক
- মৰণ → জীৱন